1Krl 19,9a.11-13 _ Ps 85,9ab-14 _ Rz 9,1-5 _ Mt 14,22-33

"Odwagi! Ja jestem, nie bójcie się!"

Żyła sobie bardzo szczęśliwa rodzina, która miała malutki domek na peryferiach. Ale pewnej nocy w ich kuchni wybuchł straszny pożar. Kiedy płomienie rozprzestrzeniły się, rodzice wraz z dziećmi wybiegli na zewnątrz. Jednak w pewnym momencie spostrzegli z przerażeniem, że brakowało wśród nich najmłodszego, pięcioletniego chłopca. W momencie, w którym wychodzili, przeraził się trzasku ognia i dławiącego dymu, i ukrył się na strychu.

Co robić? Ojciec i matka spoglądali na siebie zrozpaczeni, dwie siostrzyczki zaczęły krzyczeć.

Rzucić się w ten żywioł było prawie niemożliwe… Tymczasem strażacy spóźniali się.

W pewnej chwili zobaczyli otwierające się na górze okienko strychu, w którym pojawił się krzyczący chłopiec: - Tata, tata!

Ojciec podbiegł i zawołał:

- Skacz w dół!

Chłopiec widząc pod sobą tylko czarny dym i ogień, a słysząc jedynie głos, odpowiedział:

- Tatusiu, ja cię nie widzę…

- Ale ja ciebie widzę, to wystarczy. Skacz w dół! - Krzyczał ojciec.

Chłopiec rzucił się w przestrzeń i opadł cały i zdrowy w silne ramiona ojca, który pewnie pochwycił go w locie.

(Dlaczego się boicie?, B.Ferrero)

*

bo WIARA to
chodzenie po wodzie
pod wiatr
co w oczy wieje
i wśród burz
nie wątpienie
w moc MIŁOŚCI
która <<wbrew logice>>
niesie NADZIEJĘ
.
.
.
Tak, Panie, Ty prawdziwie jesteś Synem Bożym.
Amen.

Ostatnio edytowany przez Calineczka (2011-08-07 19:56:57)

Ap 11,19a. 12,1.3-6a.10ab _ Ps 45,7.10-12.14-15 _ 1Kor 15,20-26 _ Łk 1,39-56

Wniebowzięcie Matki Bożej.

WNIEBOWZIĘCIE Matki Bożej wg. Marii Valtorty z książki Poemat Boga Człowieka:

Ile dni upłynęło? Trudno to określić, bo jeśli sądzić po kwiatach leżą­cych na łóżku, można by dać kilka godzin zaledwie. Ale gdy się spojrzy na zwiędnięte liście oliwek pod kwiatami, lub kwiaty, położone na kuferku, to widzi się, że minęło już kilka dni... Lecz Ciało Maryi wygląda, jakby tylko co zasnęła, żadnego znaku śmierci nie widać na Niej. Unosi się nawet od Niej nieokreślony zapach, jakby kadzidła, lilii, róż, konwalii, razem zmieszanych.

Jan, który czuwał cały czas, śpi, zwyciężony zmęczeniem, siedząc na stołeczku, z plecami opartymi o ścianę. Stojąca na ziemi lampka oświeca go z dołu i pozwala widzieć jego bladą, zmęczoną twarz, i zaczerwienione od płaczu oczy. Jest już zapewne świt, bo rozwidnia się coraz bardziej.

Nagle wielka światłość napełnia izbę i coraz to wzrasta. A w tym świe­tle rajskim ukazują się anielskie postacie, jeszcze bardziej jaśniejące od tej wielkiej jasności. A od ich skrzydeł unoszą się iskry różnego koloru i wydają jakiś srebrzysty, harmonijny szmer. Aniołowie stoją dokoła łóżka, pochylają się nad nim, podnoszą nieruchome ciało, i z szybszym poruszeniem skrzydeł, co zwiększa harmonijny dźwięk, unoszą Ciało Swej Królowej, poddane jeszcze prawom materii. Dźwięk skrzydeł anielskich wciąż się zwiększa i teraz jest potężny jak organy. Jan budzi się nagle, zwłaszcza pod wpływem wytworzonego przeciągu, który gasi lampkę i zamyka głośno drzwi na taras. Apostoł, jeszcze zaspany, rozgląda się dokoła. Widzi, że łóżko jest puste, a w dachu świeci otwór. Wyczuwa cud i biegnie na taras. Podnosi tam głowę i widzi! Widzi Ciało Maryi, jeszcze uśpione, które wznosi się coraz wyżej, podtrzymywane przez aniołów. Jakby ostatnim pożegnaniem. Kraj płaszcza i welon poruszają się, pewnie pod wpływem wiatru i od powiewu skrzydeł anielskich, a może z powodu kwiatów, spadających na ziemię, podczas gdy potężne „Hosanna" oddala się wciąż coraz bardziej.

Jan patrzy do góry i widzi wyraźnie, jak Maryja, otoczona teraz pro­mieniami słońca, budzi się, podnosi na nogi, ma już widocznie właściwość ciał uwielbionych. A Jan patrzy, patrzy. Cud Boży daje mu moc, wbrew wszelkiemu prawu naturalnemu, widzieć Maryję, jak wstępuje do Nieba, otoczona przez aniołów, ale już nie potrzebuje ich pomocy. Jan jest porwany tym widzeniem, którego piękna żadne pióro ludzkie, ani słowo, czy utwór ar­tystyczny nigdy nie potrafi odtworzyć, bo było to piękno nieopisane. Jan, stojąc wciąż oparty o murek tarasu, patrzył wciąż w górę na Niepokalaną, która unosi się coraz wyżej...

Wreszcie najwyższy cud został udzielony apostołowi umiłowanemu: cud ujrzenia spotkania Matki Najświętszej z Jej Najświętszym Synem. Choć tak wspaniały i nieopisanie piękny, Jezus zstępuje z Nieba ku Swej Matce, przyciska Ją do Serca i razem - jaśniejsi od słońca z księżycem - powracają do Nieba. Widzenie Jana skończyło się. Jan opuszcza głowę. Na jego zmęczonej twarzy maluje się ból z utraty Maryi i radość z Jej uwielbienia. Lecz radość przewyższa ból i może powiedzieć: Dzięki Ci, Boże, o dzięki! Przeczuwa­łem to i dlatego czuwałem, by widzieć wszystko. Trzy dni już nie spałem, ale pozwoliłeś mi być obecnym przy tej wielkiej chwili. I ujrzałem Jezusa! Co za łaska nieoczekiwana! Ujrzałem mego Mistrza wraz z Jego Matką! On był jak słońce, a Ona jak księżyc!... Teraz kwiaty i liście zachowam, bo potem przydadzą się one braciom, przydadzą się na pewno...

Zebrał więc wszystko obok kuferka, a do kuferka położył poduszeczkę Maryi i przykrycie z łóżka. Zaszedł potem do kuchni i wziął rzeczy używane przez Maryję: wrze­ciono, łyżkę, kubeczek i to też tam zachował. Wreszcie zamknął kuferek, a sam usiadł na stołku i zawołał: - Teraz wszystko się dokonało nawet dla mnie! Teraz jestem wolny i mogę iść wszędzie! Będę siał słowo Boże! Będę uczył Miłości i wiary w Miłość! Miłość otrzyma wszystko - mówiła mi Maryja. Nie mając już Mistrza i Matki, by kochać Ich na ziemi, pójdę rozszerzać miłość wśród ludzi. Miłość będzie moją zbroją i nauką. Zwyciężę nią szatana i zdobędę wiele dusz...


Uwaga: według Valtorty nie było grobu Maryi i innych legend o kwiatach, które tam nie zwiędły. Nie było też cudownego zebrania się apostołów itp. Obecny opis różni się bardzo od apokryfów z pierw­szych wieków. Wniebowzięcie NMP jest prawdą, podaną przez Kościół. Ale sposób dokonania się tego nie jest ustalony historycznie. Jedna rzecz jest pewna, że dopiero w wieczności poznamy wszystko prawdziwie.

Iz 9,1-3,5-6 _ Ps 113,1-8 _ Łk 1,26-38

Najświętszej Maryi Panny, Królowej.

Wiemy, że Najświętsza Panna
Jest Królową nieba i ziemi,
Lecz jest bardziej Matką niż Królową,
I nie trzeba było przekonywać,
Że dzięki swoim zaletom
Przyćmiewała chwałę wszystkich świętych
Jak słońce, wschodząc, przyćmiewa gwiazdy.
Mój Boże, jakie to wszystko jest dziwne!
Matka, która przyćmiewa
Chwałę swoich dzieci!
A ja myślę zupełnie inaczej.
Uważam, że bardzo umacnia Ona
Sławę wybranych.

(Święta Teresa od Dzieciątka Jezus)
 

Jr 20,7-9 _ Ps 63,2-6.8-9 _ Rz 12,1-2 _Mt 16,21-27

                                                                    I

„Jezus zaczął wskazywać swoim uczniom na to, że musi iść do Jerozolimy i wiele cierpieć od starszych i arcykapłanów, i uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie. A Piotr wziął Go na bok i począł robić Mu wyrzuty: Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie (…)”

Czy to prawda
czy to nieprawda
zatrzyj różnice
rozmaż granice
zobaczysz inny świat

upadłeś
nie szkodzi nie twoja wina
grzech da się wybielić
i nazwać inaczej

decyduj sam
wszystko ci wolno
czemu masz cierpieć
odejdź z tego miejsca
ocal swe ciało
zabłyśnij

czy jeszcze ktoś cię kocha
zostań w ciemności bezpiecznej
masz przecież dużo czasu
by stąd wyjść                                                                                                                                                                   
jeszcze nie dzisiaj
zaczekaj

podpowiada wąż starodawny
który nie jest bajką

(Jan Zieliński)

„Lecz On odwrócił się i rzekł do Piotra: Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie.”

- Powiedz Mi, kim Ja jestem dla ciebie? Za kogo Mnie uważasz?
- Jezu... Ty jesteś Mesjaszem Bożym i Synem Człowieczym - odrzuconym, zabitym i zmartwychwstałym.


                                                                                   II

Wtedy Jezus rzekł do swoich uczniów: "Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je.”

Stara legenda opowiada, że kiedyś ludzie wędrowali przez ziemię ze swoimi krzyżami. Krzyż jest ciężarem, dlatego może powalić najsilniejszego na ziemię. Krzyż ma ostre kanty, dlatego rani do krwi barki, na których spoczywa. Krzyż ma długie i szerokie ramiona, dlatego jest bardzo niewygodny w życiu. Niektórzy z tych ludzi wpadli na pomysł, aby sobie ulżyć: jedni odrzucili swój krzyż, drudzy skracali jego ramiona.
Legenda opowiada dalej, że wszyscy ludzie - ci z krzyżami i bez krzyża - pewnego dnia przyszli na skraj przepaści, która oddziela ziemię od krainy wiecznego szczęścia. Nie było tam żadnego mostu. Każdy jednak mógł przejść, gdyż jego własny krzyż stawał się swoistego rodzaju pomostem między ziemią a krainą szczęścia. Ludzie więc kładli swoje krzyże i przechodzili - radość ich była wielka. Tylko ci, którzy ulżyli sobie w drodze odrzucając krzyż, lub go skracając, nie mogli dostać się do krainy szczęścia. Oni płakali i rozpaczali.
Tak kończyło się ich wędrowanie.

                                                                             ****

      Kimkolwiek jesteś, dokądkolwiek podążasz, nie unikniesz cierpienia…  Przeciwności, trudy, kłopoty… niezrozumienie najbliższych,  zdrada, odrzucenie, obmowa, spadające pod stopy kłody nieprzyjaciół, choroba fizyczna, duchowa pustka…prędzej czy później cię dopadną…. Nie uciekniesz,  nie dasz rady. Nie uchronisz przed cierpieniem samego siebie, nie uchronisz tych, których kochasz…

    Życie… twoje czy moje… jest wędrówką przez ziemię… pielgrzymowaniem ku niebu. Bo to tam jest nasz prawdziwy dom. Nie tu na ziemi. W Niebie.  Wędrujemy… a  czasie tej wędrówki spotykamy na swojej drodze przechodzącego Chrystusa z Krzyżem na Swoich ramionach, który mówi: "Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje.”

Co to znaczy, Panie…? – zatrzymuję się, staję u Twego boku i pytam patrząc w Twoje kochające oczy. - Panie? – Pytam, a Ty mi odpowiadasz... i już wiem... : Pragniesz, abym tak jak Szymon Cyrenejczyk wziął ten krzyż za swoje ramiona i przez ten krótki odcinek mojego życia niósł go razem z Tobą… bo  tylko idąc  razem z Tobą, przy Twoim boku, zrozumiem wartość cierpienia, bezcenny skarb Krzyża… który jest i będzie moją przepustką do krainy wiecznego szczęścia… Bezcenną  Perłą…. Ale najpierw …

"Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je."

"Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża:co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe."

Nie ma miłości bez ofiary… - podpowiada mi głos płynący z głębi serca - Miłość wymaga ofiary. Karmi się nią. Spala się w jej ogniu. Bo to, co najcenniejsze trzeba okupić ogromnym cierpieniem… Czyż  jeszcze o tym nie wiesz…? Nie rozumiesz? Nieważne. Nie musisz. Zaufaj, Mi, temu, który tę drogę już przeszedł w calości… Przecież, gdyby można było inaczej, obrałbym inną drogę… Skro jednak… Czy wierzysz … ? …


                                                                 III

Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?

W 1920 roku odbywał się w Nowym Jorku głośny proces spadkowy. Chodziło o spadek po multimilionerze Mennforcie. Jedyną spadkobierczynią była jego córka, Gracja. Sędzia w obecności świadków otworzył kopertę z testamentem i przeczytał tekst:
Majątek mój przeznaczam jedynej mojej córce, Gracji. Zanim jednakże stanie się prawną właścicielką - żądam od niej wyrzeczenia się wiary katolickiej.
Sędzia zwrócił się do Gracji z zapytaniem:
- Czy wyrzeka się wiary?
W sali zapanowała cisza. Po chwili dał się słyszeć zdecydowany głos Gracji, która odpowiedziała:
- Wiary się nie wyrzekam.
- Wobec tego - powiedział sędzia - majątek przechodzi na skarb państwa.
Po procesie sędzia podszedł do Gracji i zapytał dlaczego tak postąpiła.
- Utraty Boga nie powetuje mi żadne dobro, a dla tych kilkunastu lat mojego życia nie warto sobie przekreślać wieczności. Czymże jest majątek mojego ojca, wobec tego majątku, który daje mi mój Ojciec w niebie? - odpowiedziała Gracja. 

„Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi, i wtedy odda każdemu według jego postępowania."

                                                                      IV

Będę Cię wielbił przez całe me życie
i wzniosę ręce w imię Twoje.
Moja dusza syci się obficie,
a usta Cię wielbią radosnymi wargami.
Ps 63

http://www.youtube.com/watch?v=HrMHfk2T … re=related

                                                                                V

„Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść; ujarzmiłeś mnie i przemogłeś.”
( Księga Jeremiasza)

Ostatnio edytowany przez Calineczka (2011-08-30 21:41:28)

Mi 5,1-4a lub Rz 8, 28-30_ Ps 96,1-2.11-13_ Mt 1,1-16.18-23

Święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny

"Wiemy, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według [Jego] zamiaru."

Boże, wierzę, że Ty w każdej naszej najtrudniejszej sytuacji, możesz wyprowadzić dobro, o ile my sami tobie na to pozwolimy.

Wierzę i ufam, że mnie nie opuścisz i nie odwrócisz się ode mnie, choćby wszyscy inni się mnie wyparli i o mnie zapomnieli…

"Albowiem tych, których od wieków poznał, tych też przeznaczył na to, by się stali na wzór obrazu Jego Syna…"

Boże… i Słowo stało się ciałem, by uczynić nas, uczestnikami Twojej Boskiej j natury i by było dla nas wzorem świętości, bowiem tak oto Słowo stało się człowiekiem, Syn Boży synem Człowieczym, zrodzonym z Niewiasty,  aby każdy człowiek,  który przyjmuje Twoje Słowo, jednoczył się  z Tobą tak bardzo, że stawał się Twoim dzieckiem,  synem Najwyższego… I nie przeszkadzają Tobie w tym nasze słabości i grzechy, bo Twoja miłosierna miłość wypływa ku nam z Serca Twego Umiłowanego Syna, dosięga nas, uzdrawia i usprawiedliwia w Jego promieniach…


"Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał - tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił - tych też obdarzył chwałą."

Chwałą, przedsmakiem Twojej  dobroci i miłości nieskończonej, której dajesz zakosztować już tu na ziemi tym, którzy Cię miłują i są Ci wierni.

Panie, Ty jesteś  Bogiem z nami, Królem wszelkiej Chwały!

*

"Niech się radują niebiosa i ziemia weseli,
niech szumi morze i wszystko, co je napełnia.
Niech się cieszą pola i wszystko, co na nich rośnie,
niech wszystkie drzewa w lasach wykrzykują z radości."


Bo dzisiaj w Niebie wszyscy Aniołowie i Święci ,
Tańczą wśród róż cali uśmiechnięci;
I Święty Józef z naręczem rajskich kwiatów do Maryi zawitał,
I Trójca Święta tęczą cała spowita…

… A oto i Maryja, matka Boga i nasza,
wszystkie swe dzieci na Ucztę zaprasza…



I Ty też jesteś zaproszony…



 

Ostatnio edytowany przez Calineczka (2011-09-08 20:52:00)

Iz 55,6-9_Ps 145,2-3.8-9.17-18_Flp 1,20c-24.27a_Mt 20,1-16a

(...)
Dziękuję Ci że sprawiedliwość Twoja jest nierównością
to co mam i to czego nie mam
nawet to czego nie mam komu dać
zawsze jest komuś potrzebne 

jest noc żeby był dzień
ciemno żeby świeciła gwiazda
jest ostatnie spotkanie i rozłąka pierwsza
modlimy się bo inni się nie modlą
wierzymy bo inni nie wierzą

umieramy za tych co nie chcą umierać
kochamy bo innym serce wychłódło
list przybliża bo inny oddala
nierówni potrzebują siebie
im najłatwiej zrozumieć że każdy jest dla wszystkich
i odczytywać całość

(Jan Twardowski)

*

"Szukajcie Pana, gdy się pozwala znaleźć, wzywajcie Go, dopóki jest blisko! "

http://www.youtube.com/watch?v=Xcg3vLkB … embedded#!
*
*       *

                         1 października 2011. Teresy od Dzieciątka Jezus, dziewicy i doktora Kościoła.


Pewien argentyński ksiądz mieszkający w Androgue, w czterdziestotysięcznym mieście położonym 25 km od Buenos Aires, opisał zdarzenie, które przytrafiło się jednemu z jego przyjaciół.

"Choroba serca zmusiła pana Lopez do odejścia w zeszłym roku na wcześniejszą emeryturę. Ale brakowało mu jakiegoś urzędowego papierka, którego bank w Androgue nie był w stanie wydać z powodu przeprowadzki do nowego lokalu. I wówczas pan Lopez zwrócił się do św. Teresy: «Św. Teresko, spraw, żebym zdobył ten dokument!». Pierwsza nowenna nie przyniosła rezultatu. 9 czerw¬ca 1987 roku (rocznica dnia, w którym Teresa ofiaro¬wała się Miłości Miłosiernej) rozpoczął drugą. 12 czerwca wezwano go do banku.

- Proszę pana, ta pana zakonnica jest wspaniała! - Jaka zakonnica?

- Ta, którą pan przysłał!

- To jakaś pomyłka, nikogo nie przysyłałem!

- Jak to nie?! Przed chwilą przy okienku była zakon¬nica!

Ona jest niesamowita, zna nasze archiwa lepiej niż my! - Jak to?

-Powiedziała do mnie tak: «Zaświadczenie, którego potrzebuje pan Lopez, znajduje się w archiwum na przedostatniej stronie 23 tomu». Widząc moje niezdecydowanie, dodała z naciskiem: «Proszę, niech pan to zrobi dla niego!». Poszedłem sprawdzić w archiwum i znalazłem dokument we wskazanym miejscu, ale gdy wróciłem do okienka, zakonnicy już nie było:

- Zaczynam pojmować! Jak ona była ubrana?

Pan Lopez wyciągnął z kieszeni obrazek Teresy i pokazał urzędnikowi:

- Czy to ona?

- Dokładnie ta sama! Właśnie ona przyszła w pana sprawie!".



Wierzę, św. Teresko, że każdego dnia stajesz przed Tronem Najwyższego w naszej sprawie i wypraszasz dla nas wszystkie potrzebne łaski…

Ostatnio edytowany przez Calineczka (2011-10-01 14:50:34)

7 października 2011. Matki Bożej Różańcowej.


O pójdźcie, wszystkie narody,
By z tych tajemnic różańca
Złocistą uwić koronę
Dla Pani nieba i ziemi
I Matce pięknej miłości
Pod stopy złożyć w ofierze.

Niech będzie chwała na wieki
Synowi czystej Dziewicy,
Którego z Ducha poczęła,
By wolę Ojca wypełnić;
A nam niech święty różaniec
Przyniesie pokój i łaskę. Amen.

(Z Godziny Czytań)


*
*      *

W słoneczną październikową niedzielę wyjechało młode małżeństwo z kilkuletnim synkiem samochodem do lasu. Rodzice zażywali spokoju i ciszy, zaś dziecko bawiło się kolorowymi liśćmi.

Kiedy nadeszła chwili odjazdu, synek przyniósł do samochodu całe naręcze suchych ziół, trawy i liści.

-Wyrzuć natychmiast to śmiecie, bo zabrudzisz mi wóz – powiedział ojciec – po co ci to?

- Bo to takie piękne – wyjąkał synek i rozpłakał się na myśl, że będzie musiał zostawić swoje skarby w lesie.

-Nie chcę tego widzieć w wozie – sprzeciwiał się w dalszym ciągu ojciec.

-Co ci szkodzi – wtrąciła matka – niech dziecko ma tę radość.

-A co z tym zrobisz w domu?- zapytała synka.

-Chcę zrobić tatusiowi ładny bukiet na biurko.

Ojciec się roześmiał i pozwolił dziecku zabrać jego skarby. W domu synek długo się męczył nad bukietem, ale nic nie wychodziło. Dopiero matka powybierała co ładniejsze trawki i liście i pod jej palcami to rzekome śmiecie zmieniło się w prawdziwy piękny bukiet, aż sam ojciec się dziwił, że z byle czego można tak piękną rzecz zrobić.


My wszyscy jesteśmy wobec Boga, jak to dziecko, a wszystkie nasze skarby, zdobycze, sukcesy i wielkie sprawy rzeczywiście w oczach Bożych nie przedstawiają żadnej wartości , są często śmieciem. Chcielibyśmy coś ofiarować naszemu Ojcu, ale sami nie potrafimy. Zwróćmy się więc do Matki. Jej ręce mają moc przemiany. Odmawiajmy różaniec i składajmy u Jej stóp wszystko, co nas cieszy, do czego jesteśmy przywiązani, z czym trudno nam się rozstać. Choćby to nie miało żadnej wartości, jak zaschła trawa, czy opadły liść. Przynośmy nasze radości i smutki. Nasze zwycięstwa i upadki, nasze nadzieje i rozgoryczenia, nasze ofiary i poświęcenia, nasze dobre chęci, dobre słowa, dobre czyny. Przeplatajmy to wszystko jak wstążką modlitwą różańcową i złóżmy u stóp Królowej Różańca Świętego, a Ona, ta najlepsza z matek, potrafi wybrać z tego, co dobre, piękne i szlachetne, i przekaże od nas Ojcu Niebieskiemu, jako najpiękniejszy bukiet.

(Ks. Bronisław Kant SDB)

http://www.youtube.com/watch?v=0LAof-n9 … r_embedded

Ostatnio edytowany przez Calineczka (2011-10-07 16:20:20)