SZUKAMY PRZYJAŹNI ,ALE JEDNOCZEŚNIE BOIMY SIĘ OTWORZYĆ SERCE NA PRZYJAŹŃ . BOIMY SIĘ ŻE BĘDE MUSIAŁ POŚWIĘCIĆ SWÓJ CZAS , ŻE BĘDE MUSIAŁ ZAPYTAC SMUTNY JESTEŚ CO SIĘ STAŁO , ŻE ZOSTANIE TO ODEBRANE JAK CIEKAWOŚĆ ,POCIESZAĆ A JA TEGO NIE POTRAWIE ,ALE TEŻ BOIMY SIĘ ZWIERZYĆ DRUGIEJ OSOBIE ŻE DOWIEDZĄ SIĘ WSZYSCY ,BOIMY SIE ODRZUCENIA ,ZAUFANIA ,MIŁOŚCI ,DAĆ SIEBIE DRUGIEJ OSOBIE ,A  WYSTARCZY BYĆ ,PODAĆ RĘKE ,PRZYTULIĆ ,POWIEDZIEĆ JESTEM PRZY TOBIE ,DLA CIEBIE .

PIEŚŃ SERCA.

Dawno, dawno temu w świecie baśni żył poeta Lukas. Pisał wiersze, piosenki i grał na srebrnostrunej lutni. Dostał ją w prezencie od Srebrnego Grajka, z którym zaprzyjaźnił się w czasie swoich wędrówek. Od tej pory minęło S lat. Lukas wyrósł na ładnego młodzieńca i nic nie stałoby na przeszkodzie do szczęścia, gdyby nie jego usposobienie. Łagodny i wesoły młodzieniec nie robił nic poza pisaniem, śpiewaniem i wędrówkami. A to dla praktycznych ludzi było za mało, aby zarobić na dostatnie życie. Wszyscy chętnie słuchali jego piosenek, wzdychali.kiedy czytał wiersze, ale nikt nie chciał mu za to płacić.
Tak mijały dni i miesiące. Lukasowi przybywało lat, ale nie majątku. Ten, który pozostawił mu ojciec, topniał, a zatroskana matka chudła ze zmartwienia.
Nie raz prosiła syna, aby się zmienił i zaczął chodzić do pracy. Lukas nawet obiecywał. ale już po paru godzinach zatapiał się w swoim świecie i O wszystkim zapominał.
Było to czwartego dnia tygodnia. Słonce wzeszło wtedy później niż zwykle, koguty zapiały z opróżnieniem, a ludzie byli jacyś zaspani, osowiali i poruszali się jak ślimaki. Lukas jak zwykle zagłębiony w marzeniach nawet tego nie spostrzegł. I nie wiedząc, czemu, ale właśnie teraz pomyślało Srebrnym Grajku. Tak bardzo chciałby zobaczyć jak gra.
- To nie jest wcale takie trudne- zaszeptano coś obok.
- Jak to? - Zapytał.
- Wystarczy otworzyć duszę.
Chciał jeszcze dalej pytać, ale odpowiadał mu tylko poszept powietrza. Ptakiem mu odpowiadał, kumkaniem żab w niedalekim stawie, lotem pszczoły do kwiatów, szczekaniem psów pilnujących, pobrzękiwaniem rondli w kuchni gospodyń, śmiechem bawiących się dzieci i śpiewem pasterza owiec.
-Pospaceruję trochę - powiedział.
Muszę to przemyśleć.
Wzgórze Śpiącego Drwala nadawało się do myślenia najlepiej. Położone na skraju Wielkiej Osady, w której mieszkał Lukas, ocienione z trzech stron gęstymi drzewami i krzewami pełnymi kolorowych kwiatów było idealnym miejscem dla ludzi spragnionych spokoju. Skupiało w sobie energię kilku pokoleń siedzących tu i zgłębiających zagadkę bytu wędrowców. I nikt nigdy nie dziwił się, że właśnie to miejsce przemawiało do niego tak jakby on chciał mówić do innych.
Lukas siedział na starym pniu i patrzył w przestrzeń.
-Co jest za horyzontem?
- Drugi i trzeci itak naprawdę to chciałbym to zobaczyd Przyjaciela chciałbym spotkać, tego, który śni mi się w Powracającym Snie. Mam tyle pytań, wątpliwości i pragnień, a najbardziej ze wszystkiego dręczy mnie myśl, że już się kiedyś spotkaliśmy wjakiejś krainie.
-Co jest za horyzontem mojego ja?
- Daj rękę, a poprowadzę cię - głos był ciepły i delikatny.
Tylko musisz chcieć- dodał.
- Kim jesteś,pokaż się - powiedział Lukas.
- Brakuje cl wyobrażani?
- Nie będę chodził z głosem - odpowiedział Lukas, bo ludzie pomyślą, że
zwariowałem.
- A ty akurat tym się przejmiesz?
- Może tak, może nie.
- Widzisz.
- Chyba ci się zdaje.
Poczuł szturchnięcie w bok. Odwrócił się. Przed nim siała Nimfa,
najprawdziwsza leśna nimfa.
- Raju, aleś ty śliczna - wykrztusił.
- Poeta I na bezdechu? - Zażartowała
- Poeta,też człowiek - roześmiał się.
- Aja myślałam, że to demiurg i ulubieniec muz.
- Ojej, mówisz jak ja.
- Ojej, tylko cytuję.
- Bijesz leżącego- dodał.
- Racja, nieładnie. To jak, chcesz ztaczyć, co jest za horyzontem?
- Jasne.
- Idziemy, daj rękę.
-Czyto ???
- Nimfo!H!!!!
Poczuł lekkie muśnięcie. To spadające piórko załaskotało skórę policzka.
Złapał je. Trzymał w dłoniach.
- Nimfo, gdzie jesteś? - Zawołał
-Wystarczy otworzyć duszę - szepnął głos.
- Tak, on ma rację, Czerwony Krasnoludek mówił to z pełnym przekonaniem,a jego siwa broda podskakiwała lekko w takt słów.
- Gdzie jest Nimfa? - Zapytał Lukas.
- Nieważne gdzie, teraz masz mnie - odparł dumnie I wiesz, co, chyba masz szczęście.
-Ale mi się rymnęło - dodał.
- Może jestem poetą?
- Natrętem -wierszokletą.
-0, ktoś jest zły, bo Nimfa go opuściła - roześmiał się krasnal.
- Wypraszam sobie.
- A wypraszaj, tylko za próżno nie przepraszaj.
- Bo co?
-. Bo zniknę.
- A znikaj!
-A znikam.
Na pniu poeta siedzi i szuka odpowiedzi.
Rozgiąda się wokoło i jakoś niewesoła
Chciały zagadać ptaka, ale nie ma biedaka
Powąchałby, choć kwiatek, lecz schował się gagatek
Ogólnie nie wychodzi a to radości szkodzi
Na pniu poeta siedzi i szuka odpowiedzi
- Ładny wierszyk?- Zapytał Chłopiec w niebieskim ubranku?
- Taki sobie.
- Nie podoba ci się?
- Podoba.
- To jestem poetą? - Powiedz.
- Nie wiem - powiedział Lukas.
- A ciocia mówiła,że wiesz i że mi powiesz.
W oczach chłopca zalśniły łzy.
- Jesteś zły, wiesz, taki sam jak oni!- Krzyknął.
- Idę sobie precz, w śwlat,daleko od was niedobrzy ludzie, dalekoza horyzont.
-Przecież to ja idę za horyzont, to mój pomysł i moje marzenie, słyszysz Chłopcze?
- Odczep się, jestem duży, a ty jesteś małym, niedobrym człowiekiem, bo nie powiedziałeś mi, że jestem poetą.
-. Bo nie jesteś.
- Widzisz, znowu zaczynasz, jak każdy dorosly, nie lubię cię za to.
- Jestem poetą a jak dorosnę będę wielkim poetą,postanowlone - roześmiał się chłopiec. Tam w górze Ktoś tak zapisał - dodał.
- Przecież to ja jestem poetą i to ja gram na srebrnostrunej lutniâ��- Krzykną Lukas.
- Ciszej, na Boga, moja głowa...oj - stęknął ktoś z boku.
Odwrócił się i zobaczył Srebrnego Grajka.
- To ty? Tutaj?- Nie wierzę.
- Uszczypnij mnie!
- A masz, Grajek złapał go silnie za rękę.
- Aj - stęknął Lukas
- I jak tu szczypać takie chuchro? - Zaśmiał się Grajek,no jak?
- Grajek?!- To naprawdę ty! -Krzyknął uradowany Lukas.
- We własnej osobie, a jakże,śmiał się Grajek.
-. Ale co ty tu robisz?
- Jak to, co, przecież mnie zawołałeś.
- Tutaj, za horyzont?
- Tak wyszło, w końcu to twoje pragnienie - dodał.
-Poszedłem za horyzont, aby spotkać przyjaciela z Powracającego Snu -powiedział Lukas. Nie wiedziałem jak on wygląda. Szukałem, po prostu szukałem. Wiesz, często ciebie wspominałem I ten dzień, kiedy dałeś mi
srebrną lutnię. Tylko nie wiedziałem, że to ciebie szukam.
- Patrz jak to jest, szukamy daleko, co mamy blisko.
- Taki jest człowiek - odpowiedział Srebrny Grajek, zawsze ściga gdzieś swe marzenia.
- I wiesz, co jest w tym piękne? - Zapytał Lukasa.
- Co?
- Ze prawdziwi przyjaciele spotkają się zawsze, nawet za horyzontem marzeń.
-Tak -odpowiedział, Lukas.
- A teraz mi zagraj przyjacielu poeto - poprosił Grajek.
I Lukas zagrał. Srebrna lutnia wydawała przepiękne tony a on śpiewał jak nigdy dotąd, śpiewał pieśń serca, na przemian radosnąi liryczną taką jaki jest jego rytm, raz cichy raz mocniejszy. Siuchał go Grajek, Nimfa, Krasnal i Chłopiec, którym kiedyś był i cała przyroda razem ze Wzgórzem Śpiącego Drwala, który się na chwilę przebudził, jak głosi legenda, aby posłuchać pieśni serca poety.

Alicja Surowiecka-Lech
"Pieśń serca"

"Wystrzeliłem strzałę w powietrze,
nie wiedziałem gdzie,
spadła na ziemię,
nie wiedziałem gdzie,
bo tak szybko leciała,
że wzrok nie mógł nadążyć za jej lotem.

Wystrzeliłem piosenkę w powietrze,
spadła na ziemię,
nie wiedziałem gdzie,
bo któż ma wzrok tak ostry i mocny,
że mógłby nadążyć za lotem piosenki?

Po długim czasie, na dębie,
znalezłem strzałę,
nawet nie złamaną;
i posenkę znalazłem
w sercu przyjaciela,
też całą.

Henry Wadsworth Longfellow