Człowiek, nie ma samotności wpisanej w człowieczeństwo, a jednak są ludzie pozbawieni daru bliskości i przywiązania. Samotność jest pozbawiona nadziei, smutna, szara i mglista niczym jesienna plucha. Serce w pojedynkę twardnieje, staje się obojętne i zimne, czekając nicości, brnie przez życie bez wsparcia. Brak towarzystwa dla każdego jest przeszkodą, łez kapiących z oczu nikt nie wytrze, nie poda chusteczki, nie otuli ciepłym szalem uczucia rozdygotanego z bólu serca. Któż inny, niż przyjaciel cieszy się najdrobniejszym nawet uśmiechem, nadając sens każdej minucie życia.Problemy zawsze lepiej dzielić na dwoje, a smutki wspólnie w radość i szczęście przemieniać.

     Pewnego razu była sobie bardzo samotna i wystraszona dziewczynka, której los nie szczędził bólu. Jedyna radością jej życia była nadzieja, która urastała w jej sercu do rangi tarczy obronnej przed okrutnym, złośliwym losem. W pojedynkę stawiała czoło sztormom i burzom jakie czyhały na nią za zakamarkiem bolu i zaszczucia. Każda przyjaźń, nowa próba odnalezienia tak ważnej bliskości kończyła się fiaskiem. Wiara w drugiego człowieka uchodziła z niej bezpowrotnie, a każde przeżyte rozczarowanie napawało fala rozpaczy. Młoda osóbka zamknęła się na siebie i innych, uciekła wgłąb własnego wyimaginowanego świata, grzejąc się w blasku iluzji. Choć tak bardzo pragnęła miłości, Bóg nie chciał jej nią obdarować. Nie rozumiała tego, było jej źle, brakowało łez, niemy krzyk dławił jej się w gardle, chciała odejść nie wiedząc dokąd. Nadzieja wygasła, i w tym samym momencie los sie do niej uśmiechnął, Bóg zapłakał nad losem nieszczęsnej dziewczyny i zesłał jej to o czym tak bardzo marzyła. Stwórca postawił na jej drodze równie nieśmiałą i wycofana blondyneczkę, która wniosła w życie pechowej dziewczyny prawdziwą rewolucję. Choć obie tego nie chciały, w ich sercach poczęła kiełkować przyjaźń, nie bez oporów, wertepów, zawirowań , niespodziewanych przygód. Uczucie miłości było na przemian słodkie niczym ambrozja, i gorzkie jak piołun. Bóg zesłał im cudowny dar, przyjaźń prawdziwą, szczerą, ale nie do końca taką jaką sobie wyobrażały.

     Meandry problemów przez jakie musiały przebrnąć, wyszlifowały w ich sercach prawdziwy obraz bliskości, taki który Bóg im podarował. Nie łatwy, prosty przejrzysty, lecz trudny bolesny , niejasny i dziwny. Ból który odczuwały wyleczył ich serca ze złudzeń , i wpuścił do środka miłość. Dzięki cierpieniu zrozumiały, że nawet najgorszy, piekący i nie do pokonania zakręt życia z przyjacielem smakuje niczym niebiańskie dary. Smutek z przyjacielem jest więcej wart aniżeli radość w samotności. To co łączy ludzi to cierpienie, i jedno zdanie, tak proste a zarazem tak rozbudowane: "Mam miłość i nic mi nie zagraża. Dziękuje ci Panie!!!"

AUTOR: Sylwia