"Usiądź ze mną na kamieniu. Będziemy siedzieć tak długo, aż pokonamy pośpiech”

/ św.Franciszek

Wszystko jak w "Królowej Śniegu" - powiedziała mama (Gaba) - Okruchy diabelskiego zwierciadła, w oku i w sercu. W jednej chwili odmienia się widzenie i czucie. Wszystko wydaje się głupie, szpetne i złe. Kończy się tak, że człowiek sam siebie nie lubi, sam siebie nie poznaje. Uratować go może tylko miłość. (...) Wierzę w miłość - powiedziała mama. - Ona zwycięża zawsze, prędzej czy później. Bo nawet, gdy się w nią nie wierzy - ona przecież jest. I działa. A jej działanie, tak jak działanie prawdy jest niezawodne.

(M. Musierowicz)

Nie możesz być gwiazdą na niebie, bądź lampą w domu.

(Przysłowie arabskie)

"Zatrzymaj się, to przemijanie ma sens

ma sens... ma sens... ma sens!"

(Jan Paweł II)

Kłamstwo posiada wiele aspektów:

niedopowiedzenie, półprawda, oczernianie...

Ale zawsze jest bronią tchórzy.

(Josemaría Escrivá de Balaguer )

Modlitwy nie zmieniają świata, ale odmieniają ludzi, a ludzie zmieniają świat.

(Albert Schweitzer).

Moc piekła polega na tym, że daje ludziom to czego pragną najbardziej, a potem im to zabiera.
Tak po prostu, bez ostrzeżenia.
(Paulo Coelho)

„II faut faire une coupure, Carlo."

Zrozumiałem, co wyrażało to zdanie, i zdecydowałem się dokonać tego cięcia, choćby nawet miało być bolesne.

Przechowywałem w plecaku gruby zeszyt, w którym miałem zanotowane adresy przyjaciół: było ich tysiące.

Pan w swojej dobroci nie pozbawił mnie nigdy radości przyjaźni i sterował łodzią mojego życia po prawdziwej rzece miłości.

Jeżeli pozostawało we mnie ukryte cierpienie, to jedynie dlatego, iż nie było mi dane — w chwili mojego wyjazdu do Afryki — porozmawiać z każdym z moich przyjaciół, wyjaśnić motywy odejścia, powiedzieć, że jestem posłuszny wyraźnemu wezwaniu Boga i że, chociaż w innych okopach, dalej będę walczył wraz z nimi na polu apostolstwa.

Trzeba było teraz dokonać tego sławetnego „cięcia” — uczyniłem je odważnie i z bezgranicznym zaufaniem Bogu.

Wziąłem notes, który był jakby ostatnim ogniwem łączącym mnie z przeszłością, i po całodziennym wahaniu poszedłem go spalić za pustynną wydmą.

Mam jeszcze dotąd przed oczyma sczerniałe szczątki strawionego ogniem zeszytu, unoszone w dal wiatrem Sahary.

Ale spalenie adresów nie oznacza zerwania przyjaźni, zresztą tego ode mnie nie żądano; przeciwnie...

Nigdy nie miłowałem tak bardzo moich starych przyjaciół i nigdy tak bardzo nie modliłem się za nich, jak w samotności na pustyni. Stawały mi przed oczyma ich twarze, wczuwałem się w ich problemy, w ich cierpienia powiększane przez odległość.

Stali się oni dla mnie jakby trzodą, którą powierzono na zawsze mojej opiece i którą miałem prowadzić ze sobą każdego dnia do źródła modlitwy.

Ich obecność czułem niemal fizycznie, kiedy wchodziłem do kościoła w stylu arabskim w El Abiod lub później w słynnych pustelniach zbudowanych przez samego ojca de Foucauld, w Tamanrased, w Asekrem.

Modlitwa stała się moim najdonioślejszym zobowiązaniem, najcięższym codziennym trudem i wtedy to, dzięki memu powołaniu, zrozumiałem, co oznacza „dźwigać innych” w naszej modlitwie.

Z perspektywy lat mogę powiedzieć, iż dotrzymałem swego zobowiązania, albowiem coraz bardziej oczywista stawała się pewność, że modlitwa nie jest bynajmniej jakąś „stratą” czasu, lecz właśnie najdoskonalszą formą działania, najlepszym sposobem przyjścia z pomocą tym, których kochamy.

(Listy z pustyni, Carlo Carretto)