Dlaczego chce się ze mną widzieć? Po co Mu to spotkanie? Czemu właśnie teraz?"- zastanawiałam się idąc w wyznaczone miejsce. Stanęłam przed drzwiami i cały czas myślałam: "O co chodzi?" Już miałam zapukać, gdy nagle drzwi otworzyły się.
     
- Wejdź - powiedział. - Czekałem na ciebie.

     "Czekałem na ciebie" - nie pamiętam, kiedy ostatni raz słyszałam te słowa. W środku było cicho i spokojnie, gdzieś w oddali tylko śpiewały ptaki.

     - Proszę, usiądź - powiedział wskazując na stojące naprzeciw krzesło.

     Usiadłam z lekką nutą przerażenia i wciąż brzmiącym w głowie pytaniem: "O co chodzi?"

     - Chciałem się z Tobą widzieć, by ci coś powiedzieć.- oznajmił, jakby odpowiadając na moje rozterki.

     - Tak, wiem... - spuściłam głowę. - Za dużo Cię proszę, a tak mało dziękuję...  Przecież... Przecież jestem zdrowa, mam kochającą rodzinę, przyjaciół, z którymi mogę się spotykać i rozmawiać, mam gdzie mieszkać, chodzę do szkoły, pracy, uczę się, pracuję, tyle pięknych rzeczy dzieje się wokół mnie, a ja nie pamiętam, by Ci podziękować...

     - Miłe jest to, co mówisz, ale nie po to cię poprosiłem. - powiedział spokojnie.

     - Już wiem, chodzi o to, że znów zrobiłam coś źle, że ciągle upadam, że mówię Ci nie, że zapominam o Tobie, o tym, że mogę się do Ciebie zwrócić, że każdego dnia na mnie czekasz, że tak często Cię ranię, a tak rzadko proszę o wybaczenie. Przepraszam...

     - Dasz mi wreszcie powiedzieć? - zapytał spokojnie z błyskiem i pewnego rodzaju rozbawieniem w oczach, jakby chciał powiedzieć: "Wy zawsze to samo!"

     - Tak, już słucham... - spuściłam głowę.

     Nagle spoważniał, popatrzył na mnie, dłonią podniósł mi brodę, aby nasze twarze były na jednym poziomie, spojrzał prosto w oczy, uśmiechnął się i powiedział:

     - Chciałem ci tylko powiedzieć, że cię kocham.

     

A Ty? Dopuścisz Go do głosu, czy wciąż pierwszy będziesz odgadywał to, co chce Ci powiedzieć Bóg? Pozwól Mu mówić...